รัชดา เข้างานตั้งแต่สิบโมงถึงหกโมงเย็น แล้วมีหกโมงเย็นถึงตี่สี่ อันนี้สาขาแรก ตอนหลังไปเปิดอีกที่หนึ่ง ปากเกร็ด เราก็ลงเก้าโมงเช้าถึงหกโมงเย็น แล้วก็ไปต่อที่ห้วยขวางอีกจนถึงตี 4 ถามว่าไหวมั้ยก็ต้องไหว มันไม่หนัก แต่แค่อดนอน แล้วก็อาศัยนอนในรถตู้ ทำไปก็ยังไม่เห็นเงินเต็มที่อะไร แต่เรามีรายจ่าย มีภาระ เราแทบร้องไห้ทุกวันเลย ต้องรอรถเมล์ฟรีมา ช่วงนั้นสุดๆ มาก จากช่วงอยู่อนาตาเซีย เงินยังไม่ออก เรายังต้องเดินจากเซ็นทรัลลาดพร้าวกลับที่พักซอยเหสือใหญ่ เราไม่ชอบยืมเงินใคร ก็เดินไปเรื่อยๆ จำได้ มีแสตมป์เซเว่นก็ซื้อของกินอะไรไป ช่วงนั้นเก็บกดมาก ไม่คบใครไม่สังคมใครเลย จนมาเจองานทำคิ้ว จนมาเจอเพื่อนคนหนึ่งมาชวนเรา เปิดร้านกันมั้ย จะได้มีอะไรเป็นของตัวเอง ตอนนั้นก็ยังไม่มีเงินลงทุนนะ แต่เพื่อนก็อยากเปิดด้วย ใช้วิธีให้เพื่อนออกตังค์ไปก่อน สิ้นเดือนก็คืน แต่จังหวะโชคดี ไปทำให้คนหนึ่ง เขาค่อนข้างถูกใจ เขามีเครือข่ายนูสกิน เขาก็มีฐานลูกค้า ก็